Click here to edit.
|
Prezentujemy
|
Prelegenci re-FORMA 2025
dr inż. arch. Michał Grzymała-Kazłowski
Członek Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów, Członek i sędzia konkursowy SARP. Wieloletni wykładowca akademicki. Ukończył i doktoryzował się na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Za swoją pracę doktorską w 2007 roku otrzymał nagrodę Ministra Infrastruktury. Wieloletni wykładowca akademicki, obecnie profesor na Wydziale Architektury ATA w Warszawie. Jako jedyny architekt w Polsce ukończył studia podyplomowe na belgijskiej uczelni KU Leuven w specjalizacji Master of Engineering in Hospital Designing. Wielokrotnie nagradzany m.in. w jednym z najbardziej prestiżowych konkursów architektonicznych w Polsce - konkursie Fundacji dla Polski im. Małgorzaty Baczko i Piotra Zakrzewskiego, za projekt "Modernizacjai rozbudowa szpitala św. Zofii przy ulicy Żelaznej w Warszawie”. Nagroda Złoty Laur Innowacyjności Naczelnej Organizacji Technicznej za projekt Światowego centrum Słuchu i Mowy w Kajetanach. Wygrane w konkursach: na Szpital Inflancka w Warszawie, Centrum Słuchu i Mowy w Kajetanach i Dolnośląskie Centrum Onkologii w Poznaniu (razem z WXCA). Autor wielu obiektów medycznych i użyteczności publicznej między innymi: Światowe Centrum Słuchu w Kajetanach, szpital Położniczy Inflancka, Centrum Psychiatrii dzieci młodzieży w Lubinie, Centralne Laboratorium Diagnostyka w Warszawie i wielu innych. Jest autorem koncepcji modernizacji wielu największych polskich szpitali m.in. Instytutu Kardiologii w Warszawie, Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, Instytutu Onkologii w Gliwicach, Szpitali Uniwersyteckich w Poznaniu, Warszawie, Lublinie, Łodzi. www.archimed.pl |
Healing Environment w projektowaniu wnętrz medycznych
1. Wprowadzenie 1.1 Definicja Healing Environment w kontekście projektowania wnętrz 1.2 Znaczenie przestrzeni leczniczej dla komfortu pacjentów, personelu i odwiedzających 2. Wpływ przestrzeni na zdrowie i samopoczucie pacjentów 2.1 Badania naukowe potwierdzające wpływ otoczenia na proces zdrowienia 2.2 Redukcja stresu pacjenta poprzez odpowiednie projektowanie wnętrz medycznych 2.3 Projektowanie salutogeniczne 3. Kluczowe aspekty projektowe 3.1 Kolor i materiały: jakie barwy i tekstury wspierają leczenie i redukują stres 3.2 Światło i jego rola: znaczenie światła dziennego, sztucznego i technologii Human-Centric Lighting 3.3 Akustyka i komfort dźwiękowy: eliminacja hałasu a poprawa warunków leczenia 3.4 Układ funkcjonalny i ergonomia: dostosowanie przestrzeni do potrzeb pacjentów i personelu 3.5 Elementy przyjazne naturze: biophilic design, ogród terapeutyczny, wykorzystanie zieleni i elementów natury we wnętrzach 4. Technologie wspierające Healing Environment 4.1 Inteligentne systemy oświetlenia i sterowania klimatem 4.2 Nowoczesne materiały o właściwościach antybakteryjnych 5. Przykłady projektów wnętrz medycznych wykonanych w pracowni Archimed 5.1 Analiza nowoczesnych projektów szpitali, klinik i gabinetów 5.2 Integracja sztuki i elementów sensorycznych w przestrzeni medycznej 5.3 Przykłady adaptacji wnętrz historycznych do współczesnych standardów Healing Environment Projektowanie salutogeniczne Projektowanie zorientowane na tworzenie przestrzeni wspierających zdrowie pacjentów i personelu za pomocą metod stosowanych w zasadach projektowania „Healing Environment” oraz Evidence-Based Design. Podejście to skupia się na tworzeniu elementów środowiska, architektury i wnętrz redukujących stres i wspierających procesy terapii. Jest to rozwinięcie koncepcji salutogenezy: Salutogeneza (na podstawie: psychologia.edu.pl) Podejście salutogeniczne to model podejścia do zdrowia zaproponowany przez Aarona Antonovsky’ego. W przeciwieństwie do powszechnie przyjętego modelu patogenicznego, koncepcja salutogenezy kładzie nacisk na zachowanie zdrowia, a nie na leczenie choroby. Dominuje tu orientacja prozdrowotna. W podejściu salutogenicznym zakłada się, że nie istnieje dualizm zdrowie–choroba. Naturalnym stanem organizmu nie jest równowaga (homeostaza), lecz chaos, nieporządek. Każda jednostka znajduje się gdzieś na kontinuum pomiędzy idealnym zdrowiem a chorobą. Badacza w tym ujęciu interesuje przede wszystkim: – jakie są czynniki podtrzymujące zdrowie? – jakie są wyznaczniki zdrowia? – jak można sprawić, by przesuwać się na kontinuum w kierunku idealnego zdrowia? Według podejścia salutogenicznego nie wszystkie stresory są równie szkodliwe. W procesie osiągania zdrowia współdecydują: – rodzaj i poziom stresu, – globalne zasoby odpornościowe (biologiczno-konstytucjonalne), – poczucie koherencji, które ma w tej koncepcji centralne znaczenie. |
dr inż. arch. Andrzej Truszczyński
Absolwent Politechniki Śląskiej i Politechniki Krakowskiej, na której obronił doktorat pt.: „Grywalizacja Architektury w projektowaniu obiektów użyteczności publicznej na przykładzie parków wodnych”. Wiedzę teoretyczną poszerzał w Whittier College w Los Angeles oraz na Uniwersytecie Technicznym w Kassel. Posiada uprawnienia architektoniczne do projektowania bez ograniczeń. Jest współautorem wszystkich projektów grupy TKHolding oraz laureatem licznych międzynarodowych nagród: Europe 40Under40 2020, ICONIC AWARDS 2020, German Design Award 2021, Finalista World Architecture Festival 2019 w Amsterdamie, FERD’s List 2019. Pracę zawodową rozpoczął na studiach w Niemieckiej firmie Schick Architekci z Karlsruhe z filią w Rudzie Śląskiej przy projekcie Aquadrom. Następnie w 2010 roku objął kierownictwo polskiego biura, następnie został wspólnikiem, a w 2016 roku Prezesem. Od 2019 roku zarządza TKHolding Truszczyński & Kobierzewski. www.TKHolding.pl https://www.facebook.com/TKholdingPL/ https://www.youtube.com/c/TKHolding https://youtu.be/wG5SAJz6pxs |
Innowacyjne podejście do projektowania wnętrz saun, SPA i Wellness na przykładzie akwaparków i hoteli
Współczesne projektowanie przestrzeni saun, SPA i Wellness wykracza daleko poza tradycyjne funkcje relaksacyjne i zdrowotne. Tezą referatu jest przekonanie, że prawdziwa innowacja w tej dziedzinie polega na twórczym powrocie do źródeł – kulturowych i zmysłowych korzeni obcowania z ciałem, wodą, światłem i architekturą. Przestrzenie te stają się dziś miejscami nie tylko wypoczynku, ale i refleksji, edukacji, kontemplacji – a czasem subtelnej prowokacji. Na przykładzie projektu saunarium w Stalowej Woli ukazano, jak odważne podejście do scenografii, akustyki i światła może przekształcić wnętrze w opowieść – symboliczną, emocjonalną, a zarazem funkcjonalną. Przemyślane operowanie światłocieniem, inspirowane filmową reżyserią, pozwala modelować percepcję widoku odsłoniętego ciała, wzmaga poczucie intymności i komfortu. Oprócz zmysłu wzroku, jeszcze bardziej istotną w tego typu przestrzeni jest dźwięk. Akustyka w obiektach SPA stanowi wyjątkowe wyzwanie, ze względu na wilgotność i chemiczną atmosferę chloru, jednak nie musi być kompromisem, a wartością dodaną. |
dr Magdalena Kacprzak-Gagatek
projektantka wnętrz i mebli, adiunktka na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Od ponad 17 lat realizuje indywidualne projekty wnętrz publicznych i prywatnych, łącząc funkcjonalność z wrażliwością na materiał i detal. Specjalizuje się w projektowaniu autorskich mebli, które prezentuje na wystawach jako część praktyki artystyczno-badawczej. Praca projektowa charakteryzuje się dbałością o proces twórczy, formę oraz znaczenie obiektu w codziennym użytkowaniu. Działa na styku rzemiosła i współczesnego designu, w dialogu z użytkownikiem i jego potrzebami. |
Kapsuła normobaryczna – między technologią a estetyką
Referat podejmuje temat projektowania kapsuły normobarycznej jako przestrzeni balansującej na granicy technologii i estetyki, wpisując się w refleksję nad interdyscyplinarnym charakterem współczesnej architektury wnętrz. Punktem wyjścia jest teza, że kapsuła normobaryczna, jako innowacyjna forma przestrzeni terapeutycznej, stanowi nie tylko wyzwanie inżynieryjne, lecz także pole dla autorskiej kreacji projektanta. Odwołując się do cytatu Waltera Gropiusa, autorka analizuje, w jakim stopniu projekt wnętrza może być równocześnie funkcjonalny i estetyczny, techniczny i emocjonalny. W kolejnych częściach referatu przedstawione zostają kluczowe aspekty funkcjonowania kapsuły: jej parametry środowiskowe, wpływ na organizm człowieka oraz rola projektowania w kontekście komfortu psychofizycznego użytkowników. Wskazane zostają liczne korzyści terapeutyczne wynikające z przebywania w przestrzeni o podwyższonym ciśnieniu i zwiększonej zawartości tlenu – m.in. redukcja stanów zapalnych, poprawa regeneracji i wydolności organizmu czy spowolnienie procesów starzenia. Opisany zostaje także proces projektowy – od koncepcji, przez analizę potrzeb technicznych i funkcjonalnych, po wybór materiałów i aranżację przestrzeni. W projektowaniu kapsuł kluczowe są: ergonomia, dobór bezpiecznych materiałów oraz funkcjonalność. Szczególnym wyzwaniem jest osiągnięcie równowagi między wymaganiami technologicznymi a założeniami estetycznymi – tak, aby projekt zachowywał zarówno funkcjonalność, jak i spójność wizualną. Autorka ukazuje różnorodność podejść do projektowania kapsuł: od indywidualnych rozwiązań terapeutycznych do zastosowania w domach prywatnych, po wersje komercyjne przeznaczone dla placówek medycznych, SPA i ośrodków rehabilitacyjnych. Kapsuła normobaryczna staje się tu symbolem szerszego procesu redefiniowania relacji między architekturą a technologią w odpowiedzi na dynamicznie zmieniające się potrzeby społeczne i zdrowotne. |
prof. Agata Danielak-Kujda
W 1988 r. ukończyła PWSSP we Wrocławiu (obecnie Akademię Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu) na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Od 1988 pracuje w ASP we Wrocławiu na Wydziale AWWiS. W latach 2005–2012 Kierownik Katedry Wzornictwa Przemysłowego na Wydziale AWWiS, w kadencji 2009–2012 Prorektor ds. artystyczno-badawczych i naukowych w ASP we Wrocławiu. Od 2012 Prodziekan Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa. Członek Stowarzyszenia Projektantów Form Przemysłowych. Wybór projektów wdrożonych w latach 1988–2000: autorska biżuteria; lampy Magamago dla firmy Tronconi – w studio Giorgio Marianelli w Mediolanie; meble kawiarniane Molino i Dorino dla firmy Nowy Styl, Krosno. W latach 2000–2012: przybory piśmienne dla firmy Macma, Niemcy; tramwaj dla PESA Bydgoszcz; autobus miejski JELCZ LIBERO dla Autobusy Polskie S.A., muzeum cukrownictwa dla Suedzucker Polska; zawory do systemów grzewczych dla Capricorn. Od 2012 realizuje projekty mebli autorskich, wnętrz i biżuterii. Kurator wielu projektów wystawienniczych, w tym międzynarodowych. 
dr Patrycja Mastej
artystka, malarka i projektantka. Adiunktka na Wydziale AW,WiS w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Działa aktywnie na polu sztuki współczesnej i designu. Jest współlaureatką nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo z 2009 roku za projekt Interaktywny Plac Zabaw (produkcji Centrum Sztuki WRO). Projektowała m.in. dla Centrum Nauki Kopernik w Warszawie. Razem z architektem Mikołajem Smoleńskim stworzyła projekt Wielkoformatowej Mozaiki Naściennych nagrodzony I miejscem przez magazyn Architektura Business „Kolor w Architekturze 2013”. Kreuje wielkoformatowe panoramy wrazz zestawami ruchomych, magnetycznych obrazów. Inicjatorka cyklu wystaw interaktywnych "Samoobsługowe Muzeum" w MWW. W ramach którego razem z Magdaleną Skowrońską rozpoczęły projekt pt. "Spektrum Światła. Ekspozycja na kolor.", serię sensualnych interaktywnych scenografii pozwalających, doświadczać jakości poszczególnych braw. Równolegle realizuje cyklicznie wystawy indywidualne, tworzy pluszowe obiekty, rysunki, obrazy, instalacje, w których bada procesy związane z pamięcią i świadomością ciała, wykorzystując metodę twórczą tancerzy Butoh. |
Biuro obsługi klienta – w ujęciu architektury wrażliwej społecznie Nasze wystąpienie opiera się na przekonaniu, że sztuka projektowania wnętrz wykracza daleko poza samą estetykę – tworzy opowieść, która angażuje i buduje więź z odbiorcą. Profesor Agata Danielak-Kujda i dr Patrycja Mastej zaprezentują interdyscyplinarną współpracę przy opracowaniu przestrzeni showroomu – punktu obsługi klienta dla Zakładu Wodociągów i Kanalizacji w Oławie. Projektantka form i obiektów, profesor Danielak-Kujda, stworzyła funkcjonalną i zarazem ciepłą aranżację przestrzeni, która nie tylko spełnia swoją rolę użytkową, ale przede wszystkim dba o dobrostan użytkowników – zarówno pracowników, jak i klientów. Wnętrze zostało zaprojektowane z dbałością o najmniejsze detale, z wykorzystaniem nietypowych materiałów i elementów narracyjno-dekoracyjnych podkreślających działalność instytucji. Patrycja Mastej uzupełniła tę opowieść wielkoformatowymi grafikami, które wzmacniają przekaz i budują spójną tożsamość miejsca. Jej doświadczenia z kreowaniem interaktywnych scenografii dla Muzeum Współczesnego Wrocław potwierdzają, że przestrzenie narracyjne intensyfikują dialog z odbiorcą. Poprzez pracę z wybranym tematem, uzupełnioną o multisensoryczne doświadczenia, powstają środowiska, które angażują emocjonalnie i pobudzają wyobraźnię. Prezentujemy metodologię projektowania, w której poprzez dialog grafiki z przestrzenią tworzymy wartościowe rozwiązania projektowe. Na styku uzupełniających się kompetencji – projektowania przestrzennego i graficznego – powstają wnętrza, które nie tylko wyglądają atrakcyjnie, ale budują emocjonalną więź z marką i instytucją. Takie podejście przynosi wymierne korzyści: zwiększa zaangażowanie odbiorców, wzmacnia identyfikację z marką i tworzy przestrzenie, które pozostają w pamięci. |
dr inż. arch. Aleksandra Przybyła
W 2015 r. ukończyła studia na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu uzyskując tytuł magister sztuki, w 2017 r. uzyskała tytuł magister inżynier architekt na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. W 2023 roku obroniła doktorat pt. “Pełnia i pustka - materia odczuwania form architektonicznych”. Od 2018 prowadzi MURU studio. . |
Architektura immersji – o zmysłowym wymiarze kompleksów basenowych, saunariów i parków wodnych
W odniesieniu do wnętrz specjalistycznych, takich jak kompleksy basenowe, saunaria i parki wodne, sentencja Waltera Gropiusa: „Architektura zaczyna się tam, gdzie kończy się inżynieria” wydaje się dziś nieadekwatna wobec złożoności współczesnego projektowania. Granica między inżynierią a architekturą nie została jedynie przesunięta – uległa całkowitemu rozmyciu. Nie istnieje już klarowny moment przejścia z domeny technologii w obszar estetyki. Przeciwnie: to, co postrzegano jako twardą strukturę, coraz częściej pełni funkcje emocjonalne, a to, co miało być ozdobą, staje się nośnikiem treści technicznej. Architektura wnętrz nie jest dodatkiem do funkcji – staje się jej współautorką. To nie forma podąża za funkcją, ale forma ją wciela i emocjonalizuje. Architekt wnętrz – szczególnie w obiektach o zaawansowanej technologii, takich jak kompleksy basenowe i saunaria – nie projektuje wyłącznie układów przestrzennych, lecz wpływa bezpośrednio na fizjologiczne i emocjonalne doświadczenie użytkownika. Wnętrze kompleksu basenowego czy saunarium nie jest dziś jedynie uporządkowaną strukturą funkcjonalną, lecz wielozmysłową matrycą doświadczeń – przestrzenią immersyjną, w której światło, dźwięk, materia i temperatura współtworzą złożoną dramaturgię. Architektura nie służy tu kontemplacji formy – lecz pełnemu zanurzeniu użytkownika. Projektant nie operuje bryłą, lecz napięciem pomiędzy odczuciami: przejściem ze strefy mokrej do suchej, z chłodu do ciepła, z ciszy do pogłosu, z kontaktu z naturą do kontaktu z własnym ciałem. W tej estetycznej syntezie technologia przestaje być widoczna – działa ukryta, wtopiona w materię i rytm przestrzeni. Nie jest negowana – przeciwnie, nabiera nowego znaczenia. Inżynieria przestaje być ograniczeniem dla kreacji, staje się jej medium. Materiały stosowane w tego typu wnętrzach nie mogą być traktowane jedynie jako spełnienie wymogów technicznych – one stają się językiem narracji. Drewno w saunarium nie tylko odpowiada na wymagania wilgotności i temperatury – ono „oddycha”, żyje, pachnie, prowadzi z użytkownikiem zmysłowy dialog. Kamień magazynuje ciepło i pamięć dotyku. Szkło filtruje światło nie tylko po to, by oświetlać, ale by modelować nastrój. W przestrzeniach immersyjnych detale nie są dodatkiem – są fundamentem doświadczenia. To w nich technologia znajduje swoją poetykę. Struktury modularne, materiały antypoślizgowe, podgrzewane powierzchnie, systemy akustyczne i instalacje sterowania klimatem – wszystko to zostaje „utopione” w estetycznej choreografii wnętrza, stając się jego podskórną tkanką. |
dr Judyta Pala
Członkini Stowarzyszenia Architektów Wnętrz, założycielka i dyrektor artystyczny pracowni MOOOD STUDIO. Tytuł doktora w dyscyplinie sztuk projektowych uzyskała na Wydziale Architektury Wnętrz wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych prowadząc badania dotyczące dekonstruktywizmu w architekturze wnętrz oraz kreując nowatorskie podejście do postrzegania otaczających nas przestrzeni i wyznaczając nowe standardy w designie. Jest nauczycielem akademickim na macierzystej ASP, gdzie opierając się na posiadanych kwalifikacjach i znajomości światowych trendów w architekturze i wzornictwie, stara się przekazać przyszłym projektantom swoją wiedzę, zaszczepić w nich dbałość o jakość i funkcjonalność proponowanych rozwiązań. . |
Transcendencja formy i technologii w architekturze wnętrz obiektów marynistycznych: Od inżynierii do sztuki w przestrzeniach jednostek pływających
Projektowanie wnętrz obiektów marynistycznych jako obszar na styku technologii, inżynierii i sztuki, stawia przed współczesnym architektem unikalne wyzwania, które wymagają nie tylko mistrzostwa w zakresie nowoczesnych rozwiązań inżynieryjnych, ale także subtelnej wrażliwości na estetyczną jakość przestrzeni. Wnętrza jednostek pływających – statków, jachtów oraz jednostek specjalistycznych – to przestrzenie, w których rygory funkcjonalności, ograniczeń technicznych i specyfiki morskiego środowiska spotykają się z głęboką potrzebą tworzenia przestrzeni, które wzbogacają doświadczenie człowieka. Stają się one zatem areną dla subtelnej gry pomiędzy tym, co techniczne, a tym, co artystyczne. Celem niniejszego referatu jest analiza wnętrz statków pasażerskich jako unikalnej fuzji sztuki i technologii, w której zaawansowane rozwiązania inżynieryjne stają się fundamentem dla artystycznej ekspresji przestrzeni. Zastosowanie nowoczesnych materiałów, w połączeniu z precyzyjnym planowaniem przestrzennym, pozwala na tworzenie funkcjonalnych, ale zarazem estetycznie wyrafinowanych wnętrz. Wnętrze takie, mimo ograniczonej przestrzeni i trudnych warunków morskich, staje się areną dla twórczej interpretacji przestrzeni, w której technologia, zamiast ograniczać wyobraźnię, tworzy nową jakość, w której forma i funkcja stapiają się w jedność. Przykłady współczesnych projektów wnętrz liniowców, które zostaną zaprezentowane, stanowią ilustrację tych złożonych procesów projektowych, w których techniczne ograniczenia i potrzeby użytkowe nie stanowią przeszkody dla artystycznej ekspresji, lecz wręcz ją warunkują. W kontekście tych projektów przestrzeń staje się nośnikiem subtelnej harmonii, w której każda linia, każdy detal – choć podporządkowany rygorom konstrukcyjnym i funkcjonalnym – jest również elementem większego porządku estetycznego, który kształtuje doświadczenie użytkownika. Wnętrza obiektów marynistycznych stanowią zatem wyjątkowy obszar, w którym inżynieria ustępuje miejsca sztuce, ale tylko po to, by wraz z nią stworzyć przestrzeń pełną wytwornego piękna i głębokiego sensu. W przestrzeni tej nie ma miejsca na przypadkowość – każdy element, od struktury po detal, jest wynikiem świadomej decyzji projektowej, której celem jest nie tylko zaspokojenie pragmatycznych potrzeb, ale również wprowadzenie w stan kontemplacji, podkreślenie indywidualności użytkownika oraz zharmonizowanie człowieka z otaczającym go światem w wodzie. |
prof. dr hab. Tadeusz Pietrzkiewicz
projektant architektury wnętrz, pracownik badawczo-dydaktyczny na kierunku Architektura Wnętrz Wydziału Architektury Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Architekturę kojarzy głównie z problematyką etyczną. Zajmuje się zagadnieniami: zamieszkiwania, architekturą mieszkaniową, wystawiennictwem dzieł sztuki oraz przestrzeniami sakralnymi. Autor pojęć: do-wyobrażenia i do-wyobrażenia twórczego rozumianych jako subiektywna ścieżka ustanowienia wartości holistycznych oraz wartości twórczych. Ustanowienie wartości uważa za istotny problem wobec kryzysu wartości powszechnie podzielanych (uniwersalnych). |
„Do-wyobrażenie twórcze” - architektoniczne dziecko popkultury
Humanizm jest tęsknotą współczesnej architektury. Antropologiczne postrzeganie zagadnienia „Antropocenu” pogłębia proces świadomego deprecjonowania humanizmu. Przestrzeń otaczająca człowieka oraz jej projektowanie nabrały wyrazu głęboko materialnego, wręcz utylitarnego. Człowiek staje się przeszkodą dla architektury. Architektura i architektura wnętrz nie powinny być traktowane, jak biznes, ani też jako produkt lub aktualny etap rozwoju technologicznego. Nawet inwestor, jeśli już wchodzi w obszar architektury, to musi zrozumieć, że odtąd obejmuje ją swoim mecenatem. Zatem, jej finansowe, czy też energetyczne zbilansowanie, jest wymogiem oczywistym (jak oddychanie), a nie celem. Pozostajemy w ciągle toczącym się procesie, kiedy projektowanie przestrzeni wspiera się gównie na przedmiotowych zagadnieniach rozstrzygających utrwalanie oraz pogłębianie powszechnie stosowanych schematów i rozwiązań technologicznych sprzyjających tymże schematom. Nieomal całkowicie pomijamy podmiotowe cele architektury. (Pola realizowania się niniejszych schematów naświetlę na przykładach. One są stosunkowo klarowne i oczywiste.) Przytoczony przeze mnie nurt współczesnego traktowania przestrzeni jest umotywowany logiką rozwoju cywilizacji. Zainicjowany on został w XIX w., a przypieczętowano go w wieku XX i XXI. Przyjęty kierunek zmian cywilizacyjno-kulturowych pozbawił człowieka wspólnie wyznawanych wartości, a także możliwości świadomego wartościowania zjawisk kulturowych i ich rozumienia. Doprowadził nas do nihilizmu. Tym samym, systematycznie oddala człowieka od humanizmu. Koncentruje uwagę wokół empirycznie doświadczalnych zjawisk wtórnych (czyli tych już rozpoznanych) oddalając się od twórczego rozpoznawania rzeczywistości i konstruowania aktualnych dla określonego czasu wyobrażeń o możliwych do podjęcia przez człowieka kierunkach działania. (Oczywiście wszystkie powyższe tezy są możliwe do jednoznacznego udokumentowania źródłowego.) W efekcie tych przemian nastąpił gwałtowny rozwój popkultury, który sprowokował pauperyzację sztuki. Proces ten dotyczy również architektury. (Nie znamy już „sztuki wysokiej”.) Opisywane przeze mnie zjawiska pozbawiają człowieka możliwości rozpoznania sztuki. Czy sztuka jeszcze istnieje? Czy jesteśmy w stanie sprzeciwić się temu autodestruktywnemu procesowi odejścia od humanizmu? Stawiam tezę, że skoro my - ludzie - wszczęliśmy go, to i my możemy z nim dyskutować. „Do-wyobrażenie twórcze” jest sposobem na budowanie wrażliwości twórczej pozwalającej na wypełnienie luki powstałej po utracie wartości. Jest to sposób na re-humanizację, prowadzoną na drodze zgłębienia własnej tożsamości przez projektanta oraz pielęgnowania i rozwijania wszechstronnej wrażliwości projektowej, opartej na wnikliwym obserwowaniu otaczającej nas rzeczywistości. Ten proces sprzyja ukierunkowaniu twórcy architektury na empatię. Pomiędzy projektowaniem architektury, a empatią można postawić znak równości. Rzeczowym, pragmatycznym i podmiotowym myśleniem o architekturze i architekturze wnętrz jest jej humanistyczny kierunek; jest nim odniesienie architektury do człowieka i jego miejsca w przestrzeni. Od ponad stu lat architekci nie zadali sobie pytania o architekturę dobrą dla człowieka. Co uczynić, aby architekturą wspomagać budowanie relacji międzyludzkich? Co robić, aby harmonizowała z człowiekiem, a nie wchodziła w konflikt? Jak sprawić, aby naturalnie wspierała system psychofizyczny człowieka? |
mgr Marta Pietrzykowska
Jest absolwentką Geografii Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizacja: Społeczno-Gospodarcza. Studiowała zagadnienia związane z marketingiem i public relations na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu na Wydziale Gospodarki Narodowej. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu Marketingu Politycznego i Medialnego w Wyższej Szkole Zarządzania i Marketingu w Warszawie oraz egzamin certyfikacyjny ACC (Associated Certified Coach) Międzynarodowej Federacji Coachów ICF (International Coach Federation) z siedzibą w USA, Szkołę Trenerów i posiada certyfikat trenera biznesu Akademii Leona Koźmińskiego. Przez kilkanaście lat pracowała na kierowniczych stanowiskach w firmach zajmujących się rozwojem nowych technologii. Od ponad dwudziestu lat również podróżowała po świecie i szkoliła się u wybitnych praktyków sztuki Feng Shui w Chinach, Singapurze oraz Malezji poznając tajniki azjatyckich technik aranżacji przestrzeni biznesowych oraz prywatnych. Jest certyfikowanym konsultantem kilku azjatyckich szkół Feng Shui m.in. międzynarodowej, renomowanej Mastery Academy of Chinese Metaphysics z Kuala Lumpur oraz Singapore Feng Shui Center prowadzącej szkolenia na Politechnice Singapurskiej. Należy do ścisłego, wąskiego grona Europejczyków, którzy potwierdzili swoje umiejętności Feng Shui i zdali egzamin Mistrzowski otrzymując w Azji tytuł Mistrza Feng Shui. Jest jedyną Polką, która w 2024 roku zdała dodatkowy międzynarodowy najwyższy kwalifikacyjny egzamin i otrzymała w Hong Kongu prestiżowy tytuł Akredytowanego Mistrza Praktyki Feng Shui z rąk najważniejszych osób z tej dziedziny na świecie. Należy do International Feng Shui Association z siedzibą w Singapurze. Jest autorką publikacji prasowych, gościem audycji telewizyjnych i radiowych. |
Pięć podstawowych zasad tworzenia harmonijnej przestrzeni publicznej według zasad klasycznego Feng Shui i wschodnich technik
Jakie zasady są ważne i można je szybko wprowadzić w życie? Pomocą służą tu znane od wieków i mocno doceniane w Azji techniki klasycznego Feng Shui, które zdobywają coraz większą popularność nie tylko w krajach azjatyckich, ale również na całym świecie. Feng Shui to wywodząca się z Chin sztuka aranżacji przestrzeni. Jej korzenie sięgają kilku tysięcy lat. Praktykowana od wieków, zwraca uwagę na relacje między otoczeniem a człowiekiem użytkującym określoną przestrzeń. Techniki te konkretnie pokazują, w jaki sposób można aranżować przestrzenie użytkowe. W Europie nadal bardziej znana jest wersja newage’owskiego podejścia do Feng Shui, gdzie w oparach kadzideł dywagowano, czym ono jest, a głoszone zasady nie były tymi autentycznymi, stosowanymi przez mistrzów tej sztuki w Azji. Natomiast w szybko rozwijających się krajach Azji czerpie się z tej wiedzy i stosuje w przestrzeniach użytkowych bardzo konkretne zasady biznesowego Feng Shui. Coraz więcej hoteli, biurowców, a nawet szpitali powstaje zgodnie z tymi zasadami i jest aranżowane w ściśle określony sposób, mocno wpływający na samopoczucie użytkowników tych przestrzeni. W czasie swojego wystąpienia pokażę na przykładach, jakie konkretne zasady można stosować w budynkach takich jak hotele czy szpitale. Omówię też temat wody i jej umiejscowienia – tak istotny w tego typu projektach. Warto poznać te zasady, czerpać z nich korzyści i wprowadzać je w życie. |
dr hab. sztuki inż. arch. Rafał Szrajber
łodzianin, architekt, projektant i profesor Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi oraz Politechniki Łódzkiej. Zajmuje się naukowo architekturą w grach wideo, designem gier jako procesem kreatywnym oraz wykorzystaniem lokalnego dziedzictwa w nowych mediach jako sposobu na budowanie lokalnej wartości i tożsamości. Poszukuje w wirtualnym wymiarze relacji przestrzeni i człowieka uwieczniając swoje wirtualne ekspedycje w ramach projektu PHOTOmodeBOOK. Ambasador edukacji branży gier i współpracy międzyuczelnianej, współorganizator konkursu ZTGK oraz twórca ścieżki artystycznej Game Graphics Concept. Odkrywca podziemnego świata Parowych Szczelin. Współtwórca koncepcji Centrum Komiksu i Narracji Interaktywnej EC1 w Łodzi. Twórca akcji GAMETOBER – prezentacji gier wideo w galeriach sztuki. |
Wiarygodność i uwarunkowania techniczne
w projektowaniu architektury oraz form przestrzennych wirtualnych światów gier wideo Czy światy wirtualne oraz kształtujące je elementy – od obiektów wzorniczych po złożone struktury przestrzenne – mogą istnieć niezależnie od technologii i inżynierii? Jakie typy wiarygodności kształtują odbiór przestrzeni i przedmiotów? Jak wygląda proces projektowy i czym się różni od procesu projektowania przestrzeni i obiektów fizycznych? Artykuł podejmie się odpowiedzi na powyższe pytania odnosząc się do projektowania wirtualnych przestrzeni jako procesu projektowania architektury wnętrz i kształtowania relacji formy z jego strukturą znaczeniową. Istotnym elementem w procesie projektowym będzie tutaj wiarygodność jako zmienna użyteczności w wymiarze technologicznym, kulturowym i społecznym. Wskazanie wymagań technologicznych, ograniczeń czy modułowej struktury wirtualnych światów zostanie zestawione z realizacją wybranych projektów oraz etapami procesu projektowego wirtualnych przestrzeni. Wystąpienie poruszy także wpływ narracji i jej rodzajów jako istotnego czynnika mającego wpływ na kształtowanie wirtualnego świata. Doświadczenia płynące z projektowania wirtualnych przestrzeni staną się punktem wyjścia do analizy ich wpływu na praktykę projektową w świecie fizycznym – zwłaszcza w obszarze funkcji i twórczej ekspresji. Podsumowanie odniesie się także do materializacji obiektów z gier w postaci fizycznych obiektów i przepływu procesu projektowego pomiędzy dwoma wymiarami – cyfrowym i rzeczywistym. |
mgr Sławomir Kurałowicz
(ur. 1976) jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie w 2001 roku ukończył Wydział Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego, specjalizacja: projektowanie produktu. W latach 2001-2004 kontynuował naukę na studiach podyplomowych na Katedrze Architektury Wnętrz, specjalizacja: projektowanie mebla. Sławomir Kurałowicz jest projektantem wzornictwa przemysłowego, który koncentruje się na detalach architektonicznych z metali nieżelaznych oraz obiektach użytkowych do przestrzeni publicznych i prywatnych. W 2018 roku współzałożył Stowarzyszenie Forum Promocji Miedzi, które promuje zastosowanie miedzi w różnych dziedzinach. Pracownik Katedry Wzornictwa wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prywatnie miłośnik gór i ogrodnik. |
Opis założeń projektu „Wzornictwo Miedzi - opracowanie innowacyjnego Systemu Wspierania Ochrony Przeciwdrobnoustrojowej (SWOP) w jednostkach opieki zdrowotnej i przestrzeni użyteczności publicznej
Zakażenia wewnątrzszpitalne stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i jakości leczenia. Dotykają one wszystkich jednostek służby zdrowia, powodując powikłania i zgony. Mimo stosowania procedur mycia, odkażania oraz środków farmakologicznych, walka z mikroorganizmami często kończy się niepowodzeniem. Patogeny szybko mutują i uodparniają się. Jednym ze sposobów poprawy sytuacji jest użycie miedzi przeciwdrobnoustrojowej na powierzchniach dotykowych. Zanieczyszczenie tych powierzchni jest głównym powodem zakażeń krzyżowych. Miedź, dzięki swoim właściwościom przeciwdrobnoustrojowym, może znacząco zmniejszyć ryzyko zakażeń. Miedź eliminuje ponad 99,9% bakterii w ciągu dwóch godzin od kontaktu . Jest skuteczna nawet po wielokrotnym czyszczeniu i zanieczyszczeniu. Wprowadzenie miedzi wymaga wielu prac z zakresu wzornictwa przemysłowego i materiałoznawstwa. Sprzęty szpitalne muszą być odpowiednio zaprojektowane, uwzględniając właściwości materiałowe, żywotność oraz zasady mycia, dezynfekcji i serwisowania. Przykładem może być atest higieniczny, który potwierdza stosowanie produktu w pomieszczeniach ze stałym pobytem ludzi, ale nie dotyczy bezpieczeństwa korzystania z wyrobu. Niezbędne jest wprowadzenie do przestrzeni szpitalnej poszczególnych obiektów łączonych w moduły użytkowe, takie jak recepcje, ciągi komunikacyjne, wnętrza wind, węzły sanitarne, sale chorych, gabinety zabiegowe oraz bloki operacyjne. Powierzchnie miedziane w tych miejscach mogą w sposób ciągły eliminować drobnoustroje, zmniejszając ryzyko zakażeń. Efektem badań będzie usystematyzowany zbiór wytycznych produkcyjnych i ergonomicznych. Ich wykorzystanie ma znacząco podnieść bezpieczeństwo i jakość usług medycznych, zmniejszając liczbę zakażeń wewnątrzszpitalnych. |
prof. dr hab. architekt wnętrz Bartosz Jakubicki,
pseudonim artystyczny: KOSTIA Profesor ASP we Wrocławiu, pracuje również jako architekt wnętrz, realizując wnętrza prywatne i publiczne, jak też wystawy multimedialne. Jest zarówno doświadczonym praktykiem w projektowaniu wnętrz rozległych i złożonych obiektów architektonicznych, jak również twórcą eksperymentalnych mebli projekcyjnych o charakterze bardziej artystycznym. Naukowo zajmuje się badaniami dotyczącymi utylitarnych zastosowań nowoczesnych multimediów do kreacji wnętrz użytkowych. Tą dziedzinę autor eksploruje od przełomu wieków, bierze udział w interdyscyplinarnych projektach badawczych, zawiązuje współpracę z licznymi instytucjami oraz producentami sprzętu elektronicznego. Inteligentną multimedialność obiektów wyposażenia wnętrz, uważa za niezwykle obiecującą technologię, dającą nieporównywalne z niczym dotąd kreacje plastyczne i możliwości komunikacyjne, dostosowane do percepcji społeczeństwa informacyjnego. Swoimi doświadczeniami dzieli się w wydawnictwach tradycyjnych oraz internetowych, jest redaktorem publikacji naukowo-artystycznych oraz organizatorem wydarzeń kulturalnych z dziedziny architektury wnętrz. https://www.asp.wroc.pl/pl/pracownicy-dydaktyczni/jakubicki-bartosz https://omlab.weebly.com/ https://pracownia402.weebly.com/projekty-badawcze.html https://www.youtube.com/playlist?list=PLqvebl_kNSqHq8pzirQIh5MTWLfXCc6Zx |
Koncepcje wykorzystania teleobecności w architekturze wnętrz szpitali
Artykuł przedstawia projektowe propozycje zastosowania nowoczesnych technologii multimedialnych do tworzenia przyjaznych pacjentowi wnętrz szpitalnych. Badane są możliwości aranżacyjne z różnymi odmianami teleobecności, których głównym zadaniem jest polepszenie estetyki i odbioru emocjonalnego przestrzeni architektonicznych o podwyższonym rygorze sanitarnym. Na przykładach zaproponowano kilka opcji transmisji wizerunku osób, miejsc lub pejzaży do wnętrz szpitalnych za pomocą projekcji, monitorów oraz wyświetlaczy diodowych. Opisane zostały sposoby wprowadzenia dodatkowej funkcjonalności pomieszczeń medycznych dzięki multimediom lub przeniesienia do nich w czasie rzeczywistym dowolnych miejsc, filmowanych rejestrowanych kamerami internetowymi o dużych rozdzielczościach. Zaprezentowano również przykłady aranżacji pokojów szpitalnych umożliwiających kontakt pacjentów z bliskimi oraz lekarzami przebywającymi w innych lokalizacjach, na zasadzie telekonferencji z łóżka pacjenta. Przedstawiono potencjalne korzyści płynące z zastosowania teleobecności w budowaniu estetyki wnętrz medycznych, a także jej aktywny udział w zachowaniu równowagi psychicznej oraz kształtowaniu zachowań behawioralnych pacjentów. |
